مقایسه عناصر ادب در زبان‌های کره‌ای و فارسی

مقاله حاضر به بحث درباره پدیده ادب و مقایسه آن در زبان‌های کره‌ای و فارسی می‌پردازد. داده‌های تحقیق مقاله به‌صورت مشاهده میدانی و اسنادی در یک دوره دوساله در کره جنوبی مورد بررسی قرار گرفته و ضمن تبادل نظر مستقیم با دانشجویان کره‌ای در کره و ایران تکمیل شده است. ادب در مفهوم عام، پدیده‌ای جهانی به شمار می‌آید و در فرهنگ هر جامعه ریشه دارد، اما در هر زبان به‌صورتی متفاوت جلوه‌گر می‌شود. زبان‌های کره‌ای و فارسی، به رغم تعلق به دو خانواده زبانی متفاوت، از عناصر و نشانه‌های این پدیده به‌طور گسترده‌ای بهره گرفته‌اند و از این منظر، وجوه مشترک دارند. بین دو جامعه ایران و کره، شباهت‌هایی به لحاظ تاریخی، فرهنگی و دینی ملاحظه می‌شود. به‌ویژه، در جامعه کره، نظام اجتماعی طبقاتی و آیین دینی کنفوسیوس از عوامل مؤثر در شکل‌گیری عناصر ادب شمرده می‌شوند. ادب و احترام در زبان کره‌ای، پیش از این ساختاری بسیار پیچیده داشته و در قالب هفت سطح یا سبک بیان بوده است. این ساختار امروزه به سادگی گراییده است و در چهار سبک رسمی، مؤدبانه،‌صمیمی و ساده خلاصه می‌شود. در این زبان نمی‌توان جمله‌ای را بدون استفاده درست از نشانه‌های ادب در یکی از سبک‌های چهارگانه ادا کرد. نشانه‌های ادب اغلب دربرگیرنده پسوندهای ویژه فعلی‌اند که به همه افعال زبان کره‌ای می‌پیوندند. گذشته از پسوندهای فعلی، کاربرد برخی عناصر واژگانی، همچون فارسی، به ابراز ادب اختصاص دارد. صرف اسم‌ها، صفت‌ها و ضمیرها در چهار سبک یاد شده بخش دیگری از ساختار ادب در زبان کره‌ای را تشکیل می‌دهد.